Smallingerland

De eerste volle werkweek als wethouder van de gemeente Smallingerland zit er op moment van schrijven bijna op. Het was een zware, intensieve week van veel overleggen, veel stukken lezen en vooral veel luisteren. Het is toch wel echt een heel andere wereld waarin ik nu terecht ben gekomen. Daar waar het gestrekte been mijn aanpak was in het begin van mijn eerste raadsperiode daar moeten nu door middel van onderling vertrouwen en overleg de veranderingen die we, als socialisten, zo graag zien gebeuren.

De eerste collegevergadering, op dinsdag, was direct al een hele dobber omdat er op korte termijn een enorm pak stukken gelezen moest worden. Het overkwam me dus dat ik op zondagavond nog zat te lezen. Dit is onoverkomelijk omdat ik er, als ik de agenda met afspraken bekijk, door de week bijna niet aan toe kom. Hier zal ik overduidelijk een weg in moeten zien te vinden en keuzes moeten maken.

Er gebeurt in zo’n week natuurlijk van alles in de gemeente daar wordt je als wethouder in meer of mindere mate direct bij betrokken. Om te schetsen waar je dan aan moet denken is het direct handelend op treden van de afdeling Leefomgeving na het drama met de ingestorte dug-out in onze buurgemeente. Direct de volgende dag werden alle dug-outs in onze gemeente aan een onderzoek onderworpen of ze veilig genoeg waren.

De gesprekken met de medewerkers waren deze week echter wel de belangrijkste zaken waar ik mij mee bezig heb gehouden. Ik heb met veel mensen gesproken en daarbij heb ik veel indrukken op gedaan. De mensen van de WMO afdeling bijvoorbeeld zijn een hecht team die voor goede resultaten voor de mensen gaan maar wel binnen bepaalde richtlijnen moeten handelen. Dat is vaak een behoorlijk spanningsveld. Binnenkort ga ik met deze mensen mee de wijken en de dorpen in om zelf eens die “keukentafelgesprek “ mee te maken.

Het openbaar bestuur ligt letterlijk en figuurlijk onder een vergrootglas. Ik ondervond het deze week letterlijk. Nu wil het geval dat ik sinds jaar en dag Flora, mijn cocker spaniël, los bij mij laat lopen als ik haar uit laat. Ze luistert goed, dus geen centje pijn. Totdat ik deze week door een raadslid van een oppositiepartij aangesproken werd op het feit dat de wethouder zich niet aan de verordening (alle honden binnen de bebouwde kom dienen aangelijnd te zijn) hield. Ook de burgemeester was al op de hoogte gesteld van dat feit.

Natuurlijk heeft men een punt. De wethouder moet zich als eerste houden aan de verordeningen en regels die gelden in een gemeente. Het is even wennen voor Flora, maar ze loopt inmiddels keurig aan de lijn. Alleen bij het hondenspeelkwartier in het Haersmapark gaat ze even los.