Smallingerland

Door Jos van der Horst

De SP gaat donderdag 23 mei de straat op voor Eerlijk Loon voor Eerlijk Werk. Aanleiding is de behandeling van de verordeningen die de sancties opleggen in de bijstand, die deze avond behandeld worden in de raadscommissie Samenleving en Zorg. De gemeente Smallingerland is sinds enige tijd bezig met het project “volop werk, doen”. Zij lopen hiermee vooruit op de invoering van de participatiewet, die bijna een kopie is van de eerder voorgenomen Wet Werken naar Vermogen (WWNV). Het komt er op neer dat uitkeringsgerechtigden verplicht mee moeten doen aan een re-integratietraject. Maar wordt daaronder verstaan dat men 32 tot 40 uur moet werken met behoud van uitkering? Hoe lang moet men in dat traject zitten? 2,3,6 maanden of zelfs meer? En heeft men dan ook een baangarantie en voor welk loon?

De werklozen met een WWB-uitkering (bijstand) moeten als “tegenprestatie” voor hun uitkering gemiddeld 32 uren in de week aan het werk met behoud van hun uitkering.Bij de gemeente Smallingerland noemt men het echter een participatiebaan, juridisch is dit een iets handiger gekozen term.In de praktijk komt het er op neer dat zij dit doen bij de (voormalige) sociale werkplaats Caparis. Maar ook re-integratie bedrijven als Pauropus doen mee aan het project.De bedoeling is dat men na verloop van tijd uitstroomt naar werk bij een reguliere werkgever. Dat men dan ook nog niet in aanmerking komt voor eerlijk loon voor eerlijk werk blijkt uit het volgende voorbeeld. De fractie van de SP komt in de praktijk van alle dag schrijnende gevallen tegen. Werken onder het minimumloon wordt de norm als dit zo doorgaat en dat betekent dat de uitkeringsgerechtigden de slaven van deze tijd zijn.

Meneer A. heeft een uitkering in het kader van de zelfstandigenbijstand van 192,= in de maand. Hij heeft daarvoor 9 maanden(!) met behoud van deze uitkering 32 uren gewerkt bij Foodpack (onderdeel van Caparis) . Vervolgens wordt hem een baan aangeboden bij een servicebedrijf waarbij hij de eerste 5 maanden op proef aan het werk gezet wordt met , jawel, behoud van uitkering. Doordat hij en zijn gezin van die uitkering en twee baantjes van elk 15 uren in de week rond moeten komen durft hij niet te weigeren want hij is bang gekort te worden op de uitkering en dan komen allerlei eerste levensbehoeften in gevaar.

Wat voor werk moeten mensen dan doen voor hun uitkering? Hieronder het verhaal van een hoogopgeleide alleenstaande moeder.
Dag 1:
Na mijn zoon naar school gebracht te hebben, ben ik om 08.45 bij het werkbedrijf. Ik word voorgesteld aan een "werkmeester". "Goh, zij geeft een stevige hand, die heeft veel capaciteiten." wordt er over mij gezegd, terwijl ik er bij sta. Een andere "werkmeester" wordt aan mij voorgesteld en zij zegt, dat het tijd is om me voor te stellen aan de groep, ze wil best mee als begeleiding. Niet nodig, dus ik loop door de loods, klim een lange trap op en kom terecht in een houten hok met twee aan elkaar geschoven tafels met eromheen allemaal stoelen. Op de tafels liggen schroefjes, honderd-duizenden schroefjes....
"Ze moeten per 150 in een bakje, per 4 bakjes in een doos, tapen, klaar." Honderd-vijftig schroefjes tellen, keer op keer, drie uren lang, met de hand. Half 12 "mag" ik weg, mijn lotgenoten achterlatend, sommigen moeten tot 4 uur....
Verbouwereerd fiets ik weg, dit is niet echt. Het is wel echt, vernederend en intimiderend. Huilend, boos en malend val ik 's avonds in slaap.
Dag 2
Waar ben ik beland?! Dit kan niet echt zijn, ik bijt mezelf op de lip en constateer, dat dit de werkelijkheid is. Ondertussen praat ik met andere tewerkgestelden ( niet best die term) mensen. Sommigen vinden het prima, oké. Anderen zijn boos, héééél boos, verdrietig en gefrustreerd.

14.00 gesprek bij de gemeente

Ik geef aan mij zeer vernederd en geintimideerd te voelen en zeg dat ik bijna alles wel wil doen, maar ik laat me niet vernederen. Ik kan echt niet buiten schoffelen, voor schut staan, papier prikken, voor schut staan en steeds maar schroefjes tellen. Overigens hoef ik gelukkig niet naar buiten om voor schut te staan. Ik krijg een maand de tijd om zelf iets te zoeken en tot die tijd, moet ik naar de dwangarbeidersplaats.
Naschrift (jvdh) : Omdat deze vrouw weigerde haar trajectplan te ondertekenen bij het reintegratiebedrijf en omdat ze het opnam voor haar collega's werd ze weggestuurd. Er stond geen sanctie op omdat ze zich weg heeft laten sturen met medeweten van haar consulent bij de gemeente. Volgens haar verhaal is vernedering en intimidatie een stevig middel waarvan de "werkmeesters"in deze bedrijven zich bedienen. Van menselijke waardigheid is geen enkele sprake!

Dit zijn twee voorbeelden van mensen die bij onze partij aankloppen maar er zijn er veel meer. Er worden honderden bijstandsgerechtigden aan het "werk"gezet zonder ook maar de geringste kans op een baan. Als die baan dan al geboden wordt is het nog met behoud van uitkering. Vervolgens wordt het contract niet verlengd en is de volgende weer aan de beurt. Het enige voordeel is dat de uitkeringsgerechtigde arbeidsritme opgedaan heeft. Het wrange is dat de grote bedrijven profiteren van de arbeid van deze mensen, verschillende werkzaamheden worden verricht voor DE en Gamma om maar eens een paar voorbeelden te noemen.Weigeren is geen optie voor deze mensen want dan worden ze gekort op hun uitkering,soms tot wel 100%.

De fractie van de SP is van mening dat iedereen die kan werken moet werken. De voorwaarde die wij stellen aan goed werk is dat het betaald moet worden en wel met minstens het minimum loon. Het getuigt van verregaand barbarisme dat mensen onder het minimum loon moeten werken dat kan en mag niet gebeuren in een beschaafd land als Nederland. Eerlijk loon voor eerlijk werk!
(Meer bijzonderheden over de actie volgen nog)