Smallingerland

Jos van der Horst sprak onderstaande tekst uit als toespraak. Op donderdag 5 juli nam hij afscheid als wethouder van de gemeente Smallingerland. In Marktzicht waren kameraden, familie ,burgers van Smallingerland en (ex) collega’s hier getuige van.

Mijn start als wethouder was niet gemakkelijk. Door de ziekte en het overlijden van Hanneke was ik mijn voornaamste steun en toeverlaat kwijt. In die eerste periode heb ik enorm veel gehad aan mijn familie , mijn kameraden van de SP zowel lokaal als landelijk . Mijn naaste buren van de Oudeweg hebben in die periode ook een steentje bij gedragen . Maar ook mijn trouwste makker in het college Ron van der Leck zorgde goed voor mij met zijn dagelijkse danoontjes. Ook Nieske Ketelaar en Tjeerd van Bekkum stonden mij met raad en daad terzijde.

Een betrokken wethouder heeft ook betrokken ambtenaren nodig in die zin wil ik zonder anderen te kort te doen Maaike Zwart noemen, een groot hart en bijzonder kritisch op het gebied van vluchtelingen en statushouders. Maar ook Gerrit, de man achter de balie, die een ochtendzieke man als ik weer vrolijk kan krijgen, maar die ook iedereen die op bezoek komt bij welke hotemetoot in het huis, op zijn of haar gemak kan stellen .Wat mij betreft zijn zij exemplarisch voor de gehele organisatie in het gemeentehuis In deze tijd waarin de professionaliteit van medewerkers in twijfel wordt getrokken, durf ik de stelling wel aan dat betrokkenheid met de omgeving, de mensen in ons gemeentehuis heel erg groot is. Hier heeft ook Jelmer Mulder , onze gemeentesecretaris erg aan bij gedragen.

Aan de dames van het bestuurssecretariaat Maaike Kloosterman, Clazien Atema en Jolanda Srikwerda dank ik het gewicht wat ik nu heb. Koolhydraatarm is het toverwoord en bijna iedereen die niet voorbij die deur kon komen moest er aan geloven, er zijn er inmiddels ook al wat kilo’s bij burgemeester van Mourik afgegaan heb ik de indruk. Deze vrouwen wil ik danken voor hun luisterend oor, wijze raad en meelevendheid.

In mijn privéleven is de afgelopen drie jaar ook het een en ander veranderd. Zo deelt mijn allerliefste vriendin Eva Nien inmiddels mijn leven. Zij heeft mij in de bijna drie jaar dat we iets hebben uit een diep dal gesleurd en heeft mij kracht gegeven. Mijn zoon Dylan is de deur uit en ik heb mijn huis aan de Oudeweg verkocht. Kortom we beginnen na deze vier jaar weer aan geheel iets anders op alle vlakken.

Leven in een vrije en betrokken samenleving vraagt om verbinding tussen mensen. We zijn niet alleen op de wereld, in ons land of in onze buurt en familie. De vrijheid van jouzelf grenst aan die van een ander en daarom zijn empathie en inlevingsvermogen in die ander onmisbaar en de basis van een gemeenschap.

Dit schrijft Professor dr. Kim Putters als voorwoord in het boek Grip van Ron Meyer. Als socialist onderschrijf ik deze stelling van Putters van harte. De gemeenschap Smallingerland heb ik vier jaar mogen dienen als een betrokken wethouder. Met beide poten in de modder heb ik geprobeerd iedereen in deze gemeenschap mee te laten doen. Of het nu ging om plaatsen voor de woonwagengemeenschap, de realisatie van wonen in de natuur in de Peinder Mieden, de begeleiding van nieuwkomers of jongerenhuisvesting. Het gaat mij na aan het hart dat ieder een plaats heeft in onze gemeenschap.

Ik ben een idealist en dat maakt dat ik niet een gemakkelijk mens ben. Ik ben eigenwijs en hoewel ik vaak gelijk heb, krijg ik dat soms niet en ben dan niet te genieten. Daar kunnen mijn (ex-)collega’s wel een boek over schrijven denk ik. Ik heb het mijn collega’s om die reden soms ook behoorlijk het leven zuur gemaakt.

Dat idealisme van mij, maar zeker van mijn naaste SP maten van het eerste uur, Ramon Vos en Michiel Schrier, heeft er wel toe geleid dat er een prachtig collegeprogramma lag samen met CU, PvdA en D66. Samenleven, samen werken. Socialer dan dit krijg je het niet riep ik in 2014.

Niet vergeten moet worden dat we voor een enorme klus stonden door dat het Rijk de AWBZ, WMO en de jeugdzorg over de heg van de gemeente gooide. Dat ik net dat laatste stukje, het vervolmaken van het gebiedsgericht werken, niet mag afmaken, steekt me wel een beetje.

Wat mij ook steekt is dat het consumentisme in deze gemeente, volgens de verkiezingen, boven solidariteit gaat. Gelukkig zit ik de komende vier jaar in de Raad en kan ik ervoor zorgen dat het beleid zoals dat mede is ingezet door de SP behouden blijft en verbeterd wordt. Ik zal dan ook al mijn krachten aanwenden om menselijke waardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit in deze prachtige gemeente te waarborgen.