Smallingerland

Nu het stof van de verkiezingscampagne is nedergedaald wordt het tijd om een beschouwend woord te wijden aan de uitslag van deze meer dan opmerkelijke Provinciale Statenverkiezingen. Vanuit ons socialistisch gedachtengoed hebben we een duidelijke campagne in Fryslân gevoerd. Het campagneteam had drie speerpunten geformuleerd en deze kwamen in de verkiezingsfolder, de filmpjes (70.000 keer bekeken!) op de sociale media en onze facebookberichten, helder en duidelijk naar voren. 

De energierekening, het openbaar vervoer en cultuuronderwijs waren herkenbare punten voor onze kiezers. Ook hadden we samen met het FNV een actief mediaoffensief ingezet op bevriezing van de AOW-leeftijd op 66 jaar en de betaalbaarheid en hoogte van de pensioenen. 

De maandag voor de verkiezingsdag stonden FNV en SP nog zij aan zij in Leeuwarden bij de grote pensioenactie. Die maandag was helaas ook de dag van de aanslag in Utrecht en werden alle campagneactiviteiten uit piëteit met de slachtoffers stilgelegd. Ik vind het stuitend dat de twee partijen aan de rechterflank deze droevige gebeurtenis hebben aangegrepen om hierop te “scoren”. 

Deze provinciale verkiezingen waren dan ook voornamelijk landelijk georiënteerd. Voor de SP was dit geen verrassing. Het belangrijkste thema was voor SP Fryslân dan ook het klimaat en dan vooral wie de energierekening zou gaan betalen. De campagne ontwikkelde zich naar wat er zich in de landelijke media afspeelde. Na de bekendmaking van de cijfers van de doorrekening van de klimaatwet was het hek van de dam. De regeringspartijen draaiden direct enkele maatregelen om en zo kreeg Baudet gelijk en begon Klaver victorie te kraaien. 

Bij de SP bleef het stil. In de debatten deed onze Lilian enorm haar best om zich staande te houden, maar dat was niet genoeg. Net als in heel Nederland kozen ook de Friezen er massaal voor om het neoliberale beleid van Rutte af te straffen. Dat Forum voor Democratie daarin de voorkeur van de kiezer heeft gekregen en niet “mijn” SP doet me enorm veel pijn. Een partij die zich, noch op straat, noch in de debatten in Fryslân heeft laten zien haalt zes zetels in de Staten. “Klote!” riep ik naar de verslaggever van de LC. Een beter woord kon ik niet verzinnen om mijn gevoel van teleurstelling te verbeelden. 

Onze lijsttrekker Michiel Schrier hoeft zich nergens voor te schamen. Met zijn frisse en blijmoedige uitstraling was hij een boegbeeld voor ons socialisme, nuchter en reëel. Frustrerend voor hem en de hele SP in Fryslân was dat het er eigenlijk niet toe deed. Blijkbaar moeten we op een andere wijze campagne voeren. 

Wat we zeker moeten blijven doen is dat we als SP de mensen bezoeken. De komende tijd zullen we in Amersfoort en zeker ook in Leeuwarden ons moeten bezinnen op de toekomst. De idealen van de SP blijven voor mij als een paal boven water staan. Er zal een tijd komen dat de mensen in ons land gaan inzien dat de inhoud het wint van de verpakking. 

De schreeuwers hebben nu de macht gepakt, maar ze zullen ooit een keer gevraagd worden wat ze met ons voor hebben. Ik heb daar geen fiducie in. Waar ik wel in geloof zijn de kernwaarden van de Socialistische Partij. Menselijke waardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit winnen het altijd van holle retoriek.