Smallingerland

De aandelen stijgen, de huizenprijzen bereiken in sommige steden astronomische hoogten en er komen weer meer mensen aan het werk. Het lijkt zo te zijn dat in 2017 definitief de crisis is bezworen.

Reden tot juichen is er echter niet. De aantrekkende economie zou ik eerder schijnwelvaart noemen . Wie verder kijkt dan zijn neus lang is ziet dat de bazen in Nederland maar liefst 171 keer meer verdienen dan hun laagst betaalde werknemers. Opmerkelijk is ook dat in dit land de aandeelhouders van de grote beursgenoteerde bedrijven de grootste belastingvoordelen krijgen. De lonen van de mensen die het echte werk moeten doen stijgen echter niet en werken tegen een erg laag uurloon. Bovendien zijn de dienstverbanden flexibel en dus onzeker. Als klap op de vuurpijl kunnen zij straks minder eten en drinken kopen omdat het lage BTW tarief van 6 naar 9 procent wordt verhoogd.

Geld is blijkbaar de enige graadmeter in deze dolgedraaide wereld waarin alles lijkt te draaien om status. Facebook en twitter staan vol met succesverhalen van mensen met " kijk eens wat ik allemaal heb en hoe goed ik het doe" . Oppervlakkig beschouwd zou je iemands geluk af kunnen meten op het wel of niet bezitten van een hoop spul. Rente brengt het spaargeld ook al niet meer op dus mensen die het hebben worden op die manier ook weer gedwongen om het uit te geven.

Aan de andere kant zijn er steeds meer mensen die nauwelijks rond kunnen komen. De enige rente van betekenis wordt, ironisch genoeg, opgebracht door de mensen die in de schuldsanering terecht zijn gekomen.

De winkels en de webshops deden in de decembermaanden goede zaken. In deze bedrijven wordt hard gewerkt om al het moois en lekkers op tijd in de schappen c.q. bij de mensen thuis te krijgen. Bij de grootwinkelbedrijven werken mensen lange dagen en nachten voor een karig uurloon. Bij internetbedrijven als Zalando worden mensen ronduit uitgebuit.

Toch is de roep om nog ruimere openingstijden van winkels en een nog ruimer aanbod  niet verstomd.  Deze enorme hang naar meer, meer en nog meer heeft een prijs. Het gaat ten koste van de mensen die vroeger een goede boterham verdienden met eerlijk hard werken. Deze mensen werken zich nu te pletter voor een hongerloon. Dat geldt zeker ook voor de kleine zelfstandige . De kloof tussen de mensen die "het hebben" en de mensen die "het niet hebben" is groot en wordt alsmaar groter.

De bewustwording zou nu toch wel eens door mogen dringen zou je denken. Een eerlijker verdeling van de welvaart los je namelijk niet op met het in stand houden van een voedselbank of een collecte in de kerk.

Laten we in 2018 eens beginnen met het slechten van het wereldbeeld die mensen die" het hebben"  van mensen hebben die "het niet hebben". Solidariteit is namelijk geen vies woord. Het is het cement van de samenleving. Beschaving is hoe je de zwaksten in de samenleving behandelt. Gelijkwaardig dus.

Een voorspoedig 2018 toegewenst!